Πᾶν ὃ,τι ἄν μέλλῃς ἐρεῖν, πρότερον ἐπισκόπει τῇ γνώμῃ. πολλοῖς γάρ ἡ γλώττα προτρέχει τῆς διανοίας.
(ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ)
Κάθε τι το οποίον πρόκειται να ειπείς, πρωτύτερα εξέταζέ το με την λογικήν. διότι εις πολλούς η γλώσσα προτρέχει της σκέψης.
Ο ορθός λόγος δηλώνει φρόνηση σταθερήν, φρόνημα ανώτερον, πνευματικήν ισορροπίαν και συλλογιστικήν ικανότητα.
Η ορθή ομιλία παρουσιάζει με ενάργειαν τον χαρακτήρα μας και γενικότερον την προσωπικότητά μας.
Όμως, ως γνωστόν, ευρισκόμεθα υπό την επήρειαν ενός Τεχνικού Πολιτισμού, ο οποίος καλπάζει ανελέητα και μας παρασύρει πολύ εύκολα, καθ’ ότι δεν υπάρχει αντίβαρον Πνευματικού Πολιτισμού και ως εκ τούτου, αν δεν προσέξουμε και παρασυρθούμε από το δέλεαρ των επιτευγμάτων του σύγχρονου αυτού Πολιτισμού, κινδυνεύουμε -συν τοις άλλοις- να ακολουθήσουμε ένα μονόδρομον, λιγοστεύοντες έτσι τα περιθώρια της συλλογιστικής μας ικανότητας. Κινδυνεύουμε να στηθούμε μπροστά εις έναν υπολογιστήν, να καταπίνουμε αβασάνιστα κάθε τι, το οποίον μας σερβίρουν, χωρίς ούτε κἂν να μπαίνουμεν εις την διαδικασίαν της έρευνας και πέραν αυτού να εξαπολύουν ορισμένοι ενίοτε μύδρους ο ένας εις τον άλλον, καλυπτόμενοι από έναν άνευ προηγουμένου στρουθοκαμηλισμόν, πράγμα το οποίον έχει ήδη αρχίσει να κάνέι την εμφάνισή του.
«Η τηλεόραση, τα κομπιούτερ και ειδικότερον το διαδίκτυον – πρέπει να κατανοήσουμεν όλοι μας – είναι ανθρώπινα επιτεύγματα, αποτέλεσμα όμως Θείου φωτισμού, προς εξυπηρέτηση των ανθρώπινων αναγκών» (Κύριλλος Κωστόπουλος, Αρχιμανδρίτης, Δρ Θεολογίας).
Μέσα από το διαδίκτυον μπορεί ο άνθρωπος να κοινωνικοποιείται, να προωθεί έντεχνα αξίες και να δημιουργεί προσδοκίες για το μέλλον.
Με την κακήν χρήση του διαδικτύου, το μεν δημιουργούμεν ηθελημένα ή αθέλητα αντικοινωνικότητα, το δε παρουσιάζουμεν εις τον έξω κόσμον τον τόπον μας και την Χώραν μας γενικότερον ως κοινωνίαν αμφιρρέπουσαν, ως κοινωνίαν χωρίς σταθερότητα, χωρίς αποφασιστικότητα. «Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ» ότι εις αυτές τις περιπτώσεις δεν ευθύνεται το διαδίκτυον, ευθύνονται εκείνοι από την έκφραση των οποίων λείπει η συνέπεια, δηλαδή η λογική ακολουθία.
Πέραν αυτών απομακρυνόμεθα από την λύση των προβλημάτων. Τα προβλήματα έχουν όλα λύση και το καθένα την δικήν του, αρκεί να υπάρχει σύμπνοια, όμορφος ψυχικός κόσμος, ποιοτικός λόγος, σεβασμός εις την Γλώσσαν μας, την Ελληνικήν Γλώσσαν και οι προσπάθειές μας να κατατείνουν εις την σωστήν αξιοποίηση του τόπου μας και εις την βελτίωση της ποιότητας ζωής εις αυτόν. Ύστερα απ’ αυτά εκτιμώ ότι παρέλκει κάθε σκέψη για την εξομοίωση της Γλώσσας μας με ορισμένα συνονθυλεύματα ξένων, γλωσσικών ιδιωμάτων. «Η Γλώσσα μας, η Γλώσσα των εβδομήντα εκατομμυρίων λεκτικών τύπων, με την μουσικότητα που διαθέτει, ἐν τῇ ἁρμονία της, συντελεί εις την ψυχικήν και πνευματικήν ισορροπίαν» (νευρολόγος ψυχίατρος, ομογενής εξ Αμερικής, αείμνηστος Ηλιόπουλος, καθηγητής Πανεπιστημίου).
Ο άνθρωπος έχει τύχει – από την Δημιουργίαν – του μεγάλου δώρου του λόγου.
Από εκεί και πέραν είναι θέμα του ιδίου του ανθρώπου πως θα χρησιμοποιήσει την ομιλίαν, την ευλογίαν αυτήν του Θεού.
Όμως οφείλω να επισημάνω ότι είναι εγκληματικόν και ανόητον να μετατρέπουμε εις κατάραν και όλεθρον το πολύτιμον αυτό δώρον, την ομιλίαν. «Γλῶσσα πολλούς εἰς ὄλεθρον ἤγαγεν», κατά ΜΕΝΑΝΔΡΟΝ.
Παρ’ όλα αυτά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι σήμερον ευρισκόμεθα εις το μάτι του κυκλώνα του οργανωμένου εγκλήματος, ευρισκόμεθα εις το θέατρον επιχειρήσεων της σύγκρουσης των συμφερόντων κάποιων άλλων, ευρισκόμεθα υπό την πίεση, βομβαρδιζόμεθα από την πλέον δύσκολη γλώσσαν, δολίως φερόμενην, την γλώσσαν μιας καλπάζουσας διπλωματικής δραστηριότητας.
Η γλώσσα αυτή πολλές φορές εδημιούργησεν ανεπανόρθωτες ζημιές και πολυπληθείς συμφορές εις την ανθρωπότητα.
Τώρα περισσότερον από κάθε άλλην φοράν έχουμε την ανάγκην του πνευματικού του πεφωτισμένου λόγου, της σύμπνοιας, της φρόνησης, του ανωτέρου φρονήματος και της συλλογιστικής ικανότητας.
Έχουν μπει εις την ακήν του στοχάστρου: το φυσικόν μας περιβάλλον, ο αγροτοκτηνοτροφικός μας πλούτος, καθώς και ο πλούτος των ενεργειακών μας πηγών.
Τα μηνύματα καλλιέργειας της αλληλοφαγωμάρας έχουν φθάσει τεχνηέντως μέχρι και εις την τελευταίαν αγροικίαν.
«Οι φίλοι μας», προς διευκόλυνση των επιδιώξεών των χρησιμοποιούν το γνωστόν: διαίρει και βασίλευε, μέσω των απανταχού οργάνων τους.
Προσοχή λοιπόν σήμερον εις τον λόγον περισσότερον από κάθε άλλην φοράν, γιατί τα κάστρα, ως γνωστόν, πέφτουν από μέσα.
Πέραν δε αυτού επιβάλλεται να ελέγχουμε τι μας σερβίρουν δια της γλώσσας οι άλλοι, καθότι: «Πιστόν οὐδέν γλῶσσα διά στόματος λαλεῖ διχόμυθον ἔχουσα καρδίᾳ νόημα» (ΠΙΤΤΑΚΟΣ), πράγμα που σημαίνει ότι: ουδέν αξιόπιστον δια του στόματος λέγει γλώσσα, έχουσα εις την καρδίαν δολίαν (πονηράν και αμφίβολον) σκέψη.
Τέλος, εκ λόγων άκρας επιείκειας και σεβασμού προς την Γλώσσαν μας, δεν θα εισέλθω εις την διαδικασίαν σχολιασμού ορισμένων, οι οποίοι απρόσκλητα εισέρχονται εις την κοινωνικήν χορείαν άλλων και κάνουν ανεπίτρεπτους σχολιασμούς, προφανώς για δημιουργίαν εντυπώσεων.
Όμως επειδή ολίγον απέχομεν από την Ημέραν, κατά την οποίαν η Εκκλησία μας εορτάζει την γέννηση του Θεανθρώπου, ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω μίαν ελαφρώς παρεκκλίνουσα φράση από την αγόρευση του πρώην Πρωθυπουργού αειμνήστου Παναγιώτη Κανελλοπούλου, την νύκτα 24/25 Δεκεμβρίου 1940 ενώπιον του Εκτάκτου Στρατοδικείου, εις το Ποτγκορίε Βορείου Ηπείρου. «Ὁ ἀστήρ, ὅν εἶδον οἱ μάγοι ἐν τῇ ανατολῇ …. καί θά σταθῆ ὑπεράνω τῶν κεφαλῶν μας…… ἂς φωτίσῃ……»….. τα πνεύματα όλων μας.
Φωτόπουλος Δ. Γεώργιος – Γεωργάκης
Από Καμενιάνους Καλαβρύτων
